" اثرات ماهواره بر جامعه ما  "

 عادی نمودن رابطه دختر و پسر

دختر و پسری که با هم دوست هستند و بی هیچ مشکلی با هم در ارتباط اند بعد هم ازدواجی سر بگیرد یا نه و این یعنی عادی سازی؛ یعنی القاء صحیح بودن این گونه روابط بین جوانان. گویا آنچه حرام است و بد، فقط موردی است که پسر عاشق باشد و دختر متنفر؛ اما اگر هر دو به این رابطه راضی باشند به ویژه از طرف دختر، همین علاقه و رضایت طرفینی، مجوزی خواهد بود برای با هم بودن. نارضایتی والدین هم مهم نیست؛ اصلا کسی نباید اعلام نارضایتی کند؛ زیرا میدان داری عنصری به نام احساسِ ترحم در این داستان ها سبب می شود هر کس با این ارتباط مخالفت کند در نظر بیننده محکوم شود.

بدیهی است که در اسلام، ارتباط بین دو نامحرم آن هم در سن جوانی با چاشنی تند عشق و محبتِ پیدا و کشش جنسیِ پنهان، بسیار سخت و محدود تعریف شده است.

این دو اگر خواسته باشند نسبت به هم عشق ورزی کنند باید پیش از هر ارتباطی، با یکدیگر محرم شده باشند(با عقد موقت یا عقد دائم) نه بعد از آن. عقد یک ماه دیگر به هیچ وجه مجوز ارتباط یک ماه قبلش نمی شود. هیچ کدام از فقهای عظام نیز فتوا به محرمیت بین دو نامزد یا دو عاشق دلباخته را نیز صادر نکرده اند تا با آن بتوان این روابط را توجیه کرد و مقبول دانست.

بدیهی است که تلویزیون جمهوری اسلامی هم باید به جای ارائه تصویر خوب و یا حداقل عادی از این روابط، تلاش کند تا با عنایت به آموزه های دینی این روابط را به گونه ای نشان دهد که بدی و حرمت آن را مخاطب با جان و دل درک کند همان گونه که می بیند و می پذیرد که دروغ و خیانت بد است.

 آرایش های تند و شهوانی

در برنامه‌ های شبکه های ماهواره ای فارسی زبان، آرایش های تند و پوشش نامناسب به عنوان یک عادت و عرف مطرح می شود تا جایی که عملاً این گزاره جا بیفتد که چهره ی بدون آرایش اساساً توهین به مخاطبان و کسانی است که با انسان در تعامل اجتماعی‌اند؛ این در حالی است که در احکام اسلامی گرچه پوشاندن قرص صورت و دست ها تا مچ واجب نیست؛ اما این به معنای آزادی مطلق در نمایش چهره و صورت نیست.

فاصله گرفتن از چهره پردازی های تند، نه ضربه ای به ظاهر برنامه می زند و نه ضعفی را در محتوا ایجاد می کند. مدیران و تصمیم گیران تلویزیون حقیقتاً باید این حکم شرعی را به عنوان یک اصل فقهی مورد توجه قراردهند و با نگاهی فعالانه و نه منفعلانه سعی کنند تا بر فرهنگ پوشش و آرایش کشور اسلامی اثر بگذارند نه آن که خود به بهانه ی بازتاب واقعیت های جامعه تصویرسازیهایی داشته باشند که با روح دین و روال کار متدینین در تضاد است.